Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

ΞΑΝΑ ΑΓΚΥΛΩΤΟΣ

                 Ανάσταση
               μα ο χριστός
προτού αναληφθεί στους ουρανούς
        πάλι δεν φάνηκε για λίγο
                 αναμεσά μας.
                   Ο σταυρός
    που κάναμε στην πόρτα μας
   με την αιθάλη της λαμπάδας
                βγήκε ξανά
                 αγκυλωτος.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

                                                                         Στην μνήμη της Αθηνάς
Ξέρω καλά
πού θα σε βρω

τα μάτια σου
__ ήλιοι δίδυμοι __,

είχαν δύσει
α ν α τ ο λ ι κ ά !

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Είχα πιστέψει πια
πως δεν θα ξαναρχόσουν

Τόσο μακρύς ήταν ο χειμώνας φέτος

Και να που σ' είδα ξαφνικά
ριγμένη στο χαλί σου

Με μια χρυσή φωλιά στα σκέλια σου

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ;

Θυμάσαι εκείνι το κορίτσι
στο ΕΑΤ/ΕΣΑ;
Χρόνια σπίλωναν τον ουρανο
στα μάτια της
κ' έφτυναν τα στάχυα
στα μαλιά της
όμως δεν έλεγε να σπάσει.
Έσπαζαν αντίθετα οι δήμιοι
κι απάνω στην παραφροσύνη τους
τραγουδούσαν την αθανασία της
στους δρόμους:
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά».

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Ο ΛΑΚΗΣ

Στη Λάρσα βγαίν' ο αυγερινός
στ' Μαλακασιά η πούλια
και στου Λαζόπουλου τα σόου
γελάν τα χαζοπούλια.

Αντί να βγουν απ' την κλειστή
του Λάκη την πλατεία
την πάσα τρίτη γίνονται
δικιά του πελατεία.

Ενώ κει έξω έχει χαθεί
ο κόσμος κι ο κοσμάκης,
με του γυαλιού τα ευτράπελα
χαζογελάει και ο Λάκης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ

Κάποιος
ρώτησε να μάθει
για το πού μας πήγαιναν.
Ένας με χαμένη την ελπίδα είπε:
Πάμε να συναντήσουμε το παρελθόν:
Όποιος έχει ρόπαλο θα φάει
οι άλλοι θα πεινάσουν.
Όποιος έχει ρόπαλο θα ζεσταθεί
οι άλλοι θα κρυώσουν.
Όποιος έχει ρόπαλο θα ζήσει
οι άλοι θα πεθάνουν.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

Αυτό που θέλω ποιητές
για να σας νιώσω
είν΄ένα ποίημα μικρό σαν σπίθα
που να μπορεί να πυρπολήσει την καρδιά μου.
Ένα ποίημα προσφάγι,
στην μπουκιά του ξεροκόμματου
να νοστιμεύω
τη συζήτηση με τους συντρόφους μου,
καρφί ανάμεσα στα δόντια
να τ' ανεβάζω στο γιαπί,
φτερό
να μ' ανεβάζει αυτό στα ύψη.
Νόμισμα να το πετώ τα μεσημέρια
στης καλής μου το μπουγαδοκόφινο
ν' αναστυλών' η λάμψη το κορμί της
ν' αντιφεγγίζει το χαμόγελό της
στη ματιά μου.

Διαβάστε Περισσότερα »