Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΕΓΩ ΕΝΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

Αυτό που θέλω ποιητές
για να σας νιώσω
είν΄ένα ποίημα μικρό σαν σπίθα
που να μπορεί να πυρπολήσει την καρδιά μου.
Ένα ποίημα προσφάγι,
στην μπουκιά του ξεροκόμματου
να νοστιμεύω
τη συζήτηση με τους συντρόφους μου,
καρφί ανάμεσα στα δόντια
να τ' ανεβάζω στο γιαπί,
φτερό
να μ' ανεβάζει αυτό στα ύψη.
Νόμισμα να το πετώ τα μεσημέρια
στης καλής μου το μπουγαδοκόφινο
ν' αναστυλών' η λάμψη το κορμί της
ν' αντιφεγγίζει το χαμόγελό της
στη ματιά μου.


Ένα τέτοιο ποίημα
είναι που θέλω ποιητες
για να υπάρξετε, για να υπάρξω.
Σύνθημα και χαϊμαλί στα στήθια του παιδιού μου
όταν θα γίνει φοιτητής
Πολυτεχνείου.
                                        Αλλιώς
όσο κι αν θέλω να σας περισώσω,
θα σας ξεγράψω εγώ, ένας οικοδόμος:
είναι βαριά τα σύνεργα
κι ο χρόνος λίγος
για να μπορώ να κουβαλώ τους τόμους σας
στα δόντια.

Γιάννης Καραβίδας
Μέρες της ιστορίας μας 1975


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...