Χτισμένη η ψυχή του
κι όλο κλαυθμυρίζει
όπως το φάντασμα της γάτας
σ έναν από τους τοίχους του γραφείου
του Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Κι όμως αυτός ο άνθρωπος
ήταν ο τόπος του και ο λαός του
με ολάκερο τον ουρανό δικό του.
Δεν υπήρχε νεραϊδοπηγή
μήτε ριζιμιό λιθάρι
που να μην τον είχανε γεννήσει
αναρίθμητες φορές
όταν ο ήλιος άφηνε υγρό το φως του
πάνω στα πράσινα φύλα
Τώρα, θες πρόσφυγα τον λες θες μετανάστη,
αυτός ελπίζει να ξαναελπίσει
σε εκείνον τον μοναδικό σεισμό
που λυτρώνει μέσα από τα ερείπια
ψυχές εντοιχισμένες.
Γιάννης Καραβίδας
